و همچنان الله حاکم است :

آنگونه که از فقه سیاسی اسلام و دعب این دین مبین بر می آید، حکومت و ولایت همه اش از آن خداست .

مگر اینکه خداوند آن را به دیگران واگذار کرده باشد .

در زمان حضور ائمّه اطهار (ع ) آنچه از قرآن کریم و همچنین روایات متواتر فهمیده میشود« ولایت تکوینی و تشریعی» ایشان بر عالم امکان می باشد .

اما آنچه گفتنی است اینکه در زمان غیبت ایشان که ما یتیمان حضرت محمد مصطفی (ص) هم اکنون در آن قرار داریم تکلیف سکانداری این نظام عزیز انسان سازی  چیست ؟

آیا ما باید سردرگم بمانیم ؟و یا اینکه حکومت هر طالع فاجری را گردن بنهیم  ؟

زهی خیال باطل اگر این دین عزیز که کرامت مومنانه انسان را با هیچ کالایی معاوضه نمیکند چنین معامله ای را با انسان کرده باشد .

از عقل و اثبات عقلی که بگذریم به نقل و حدیث و کلام گُهَر بار دُرَرَخیز معصومین خواهیم رسید  آنجا که می فرماید : فَأمَّاالحَوادِثُ الواقِعَه فَأرجِعوُا فیها إلی رواة حَدیثُنا فَإنَّهُم حُجَتِی عَلَیکُم وَ أنَا حَجَّةَ الله عَلَیهِم .

در حوادثی که دهر بر شما به وجود میاورد بر شماست که در آنها به راویان حدیث ما مراجعه فرمائید که من ایشان را بر شما حجت قرار دادم همانگونه که من حجت خدایم بر ایشان .

این پاسخی است که مولای کون و مکان بقیه الله الأعظم (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء)در جواب نامه« اسحاق بن یعقوب»  بر قلم شریفشان جاری ساختند .

تکلیف بر ماست که فرمان او را گردن نهیم و در حوادث روزگار به راویان حدیث ایشان  رجوع کنیم و.

و راویان حدیث ایشان کسی نیست جز :

 فأمّا مَن کانَ مِن الَُفُقَهاءِ صائِنَاً لِنَفسِهِ حافِظَاً لِدینِهِ مُخالِفاً عَلی هَواه مُطیعَاً لِأمرَ مُولاه فَلِلعَوامِ أن یُقَلِّدُوهُ .

از فقهاء آن کس که بر نفس خود پیروز است،

و با شیطان درون خود گلاویز

و در برابر مولایش گردنی دارد باریکتراز مو

پس بر عوام واجب است که از او تقلید کنند .

این هم جوابی بود از بنیانگذار و ابر مرد تشیع امام صادق (ع).

اما از همه اینها روشن تر حدیثی است مشهور به «مقبوله عمر بن حنظله » ؛

در این روایت امام درباره رجوع به حاکم و سلطان جائر هشدار داده و سپس میفرمایند : یَنظُرانِ إلی مَن کانَ مِنکُم قَد رُوِیَ حَدِیثُنَا وَ نَظَرَ فِی حَلالِنا وَ حَرامِنا وَ عَرَفَ أحکامِنَا فَلیَرضِ بِهِ حُکمَاً فَإنّی قَد جَعَلتُهُ لَکُم حاکِمَاً  فَإذَا حَکَمَ بِحُکمٍ وَ لَم یَقبِلهُ مِنهُ فَإنَّمَا بَحُکمِ اللهِ إستَخَفَّ وَ عَلینَا رَادٌّ  وَ الرّادُ علَینَا کافِرً رَادًّ عَلَی الله وَ هُوَ عَلَی الشِّرکُ بُاللهِ.

بنگرید به کسی از میان خودتان که :

حدیث ما را بر شما میخواند

و در حلال و حرام دین ما دقت دارد

و احکام ما را می شناسد؛

پس به حکم او گردن نهید  که من او را بر شما حاکم قرار دادم .

و آن هنگامی که حکمی را صادر کرد و کسی آن را نپذیرفت  حکم خداوند را سبک شمرده

 و مارا رد کرده است و کسی که مارا  رد کند کافر بر خداوند بوده در شرکی عظیم افتاده  است .

به راستی آیا حوادث واقغه در توقیع مبارک چیزی به جز همین احکام مستحدثه و احکام حکومتی است ؟

آیا اینکه امام ابتدا رجوع به سلطان جائر را رجوع به طاغوت معرفی کرده و در راهکاری که ارائه می دهند فقیه عالم و عادلی را که در روایت پیشین توصیف فرمودند ، حاکم قرار میدهند، چیزی جز «حکومت دینی» و« ولایت فقیه» است ؟

و…وصبر است کیمیای بزرگی ها